From the Eastcoast towards the end

Dus.... nog 14 dagen en ik verlaat dit land. Het is een realisatie met meerdere gevoelens. Het is hier nog steeds zo geweldig leuk dat het bijna ondenkbaar is te vertrekken. Ik ben nu zo gewend aan het reizende leven, wat moet ik doen als ik straks weer elke dag weet waar ik 's avonds slaap. Maar aan de andere kant heb ik ook weer zin om naar huis te gaan, jullie allemaal weer te zien en m'n weg verder te vinden in de nieuwe dingen die gaan komen. Goede vooruitzichten wachten op mij in Nederland :) Op dit moment ben ik in Sydney en het is hier koud. De Australische winter bestaat. Het weer is elke dag prachtig met zonneschijn, maar helaas is het iets van 14 graden. Een andere reden om terug naar huis te willen, aangezien jullie daar zweten in de hittegolf.

Wat heb ik allemaal gedaan tussen mijn laatste verslag en nu. Laat ik dat eens aan jullie vertellen.
Nadat we de luxe van Random Ryans huis in Mackay achter ons hadden gelaten, zijn we richting Hervey Bay gereden. De Fraser Island tour stond daar namelijk op ons te wachten. De afstand viel mee, dus we zijn rustig in twee dag die kant op gegaan. We overnachtten op een schattige camping in Agnes Water. Boven op het duin gelegen dus je kon makkelijk naar beneden lopen het verlate strand op. Nou ja, makkelijk misschien niet echt. Het was namelijk een alle-jezus stijl pad dwars door spider- & snaketerritory. We hebben het pad getrotseerd en overleefd en het strand was fantastisch. Een klein baaitje met rotsen op het strand en, behalve een paar surfers, helemaal niemand anders daar. We hebben daar genoten van de zonsondergang. Ikzelf heb de volgende ochtend ook genoten van de zonsopgang. Niet omdat ik perse vroeg op wilde staan, maar omdat mijn rug zo veel pijn deed van de rubberen matrasjes en de tent, was ik om 6 uur wakker en kon ik niet meer liggen. Dus ben ik maar het strand op gelopen en daar de zon zien opkomen. Prachtig. En deze keer was ik helemaal alleen op het strand wat het toch net even wat specialer maakte. De volgende dag zijn we verder gereden. Gestopt in Bundaberg voor lunch en daar een fles Bundaberg Rum gekocht (nu we er toch zijn hè). Toen we aankwamen in Hervey Bay hebben we ingecheckt in het hostel. Een nacht voor en een nacht na de tour in een hostel was namelijk inbegrepen. De groep was 18 mensen groot met een gids en de bedoeling was dat een aantal van ons zelf de four wheel drives over het eiland zouden besturen. Zolang je boven de 21 was en zin in avontuur had, mocht je jezelf een bestuurder noemen. En natuurlijk wilde ik dat wel! We hebben die middag inkopen gedaan qua eten en drinken voor op het eiland. 's Avonds vroeg naar bed want de volgende ochtend stond er om 6 uur een informatieve video voor ons klaar die ons vertelde hoe rijden op Fraser Island in zijn werk gaat. Het is namelijk een enorm zandeiland en het is best een opgave om door zacht zand te rijden. Na de video hebben we de auto's ingepakt en konden we op weg! Weer een tweede keer voor mij. Ik herinner me Fraser Island nog heel goed van 10 jaar geleden en ik kon niet wachten om het weer te zien, te kijken of ik nog dingen herkende. De eerste stop was Lake Birrabeen om daar een verfrissende ochtend duik te nemen. Het was zeker fris maar bikkels als iedereen was, zijn we allemaal het water ingedoken. Op een gegeven moment brak zelfs de zon door en was het best aangenaam! Voor de lunch reden we naar Central Station, een oude overgebleven nederzetting van toen de enorme regenwoudbomen nog werden gekapt op het eiland. Daar vertelde John, onze gids, de geschiedenis van het eiland en zijn we een stukje door het regenwoud gelopen. Er liep een kleine creek door het woud en ja hoor, dit herkende ik! Het water is zo helder dat je niet eens kan zien hoe diep het is en ik was super enthousiast om dat weer te zien. John ging door met vertellen en hij had er een handje van om de meest gruwelijke verhalen met ons te delen. Hoe mensen zijn aangevallen door dingo's (de wilde honden die op Fraser leven) en met gebroken botten en afgehapte ledematen in het ziekenhuis belandden, de slangen en spinnen, de haaien, mensen die verdwaald raakten en ga zo maar door. Langzaam begonnen wij ons zorgen te maken om s' nachts op het strand in tenten te slapen. Maar John vertelde het met een grijns, en ondanks dat deze verhalen waarschijnlijk de waarheid zijn ("everything in Australia tries to kill you"), verzekerde John ons dat er niks zou gebeuren zolang we maar deden wat hij ons zei. Dus niet met eten het strand op want dan komen de dingo's en ze zullen je aanvallen. Oke, geen probleem John! Na de wandeling en de lunch zijn we richting Lake Wabby gereden. Om daar te komen, reden we het regenwoud met de zandige hobbelwegen uit richting het strand; de highway van Fraser Island. Het is een weg zoals elke andere, met snelheidsborden en voorrangsregelingen, alleen dan op het zand. Super om daar weer te rijden! En hoe normale wegen checks door de politie hebben, heeft Fraser dat ook. Dus werden we gestopt door de enige agent op het eiland en moesten de bestuurders blazen voor alcohol. Alles was oke en we konden weer verder. Eenmaal aangekomen bij Lake Wabby crashte iedereen in het zand aan het water. De wandeling er naar toe was namelijk best pittig (dit herinnerde ik me niet helaas, anders was ik iets beter voorbereid geweest) en iedereen was best moe van het vroege opstaan. Daarnaast was het water ontzettend koud en met de wind en wolken vond ik het beter om wat warmer te blijven. Na een uurtje vertrokken we richting het kamp. De groep begon elkaar te leren kennen en het leek erop dat we het allemaal goed met elkaar konden vinden. Eenmaal in het kamp koos iedereen een tent en begonnen we met koken. Heerlijke barbecue met kip, hamburger, worstjes, salade en geroosterde maïs en aardappelen. Verrukkelijk! De rest van de avond hebben we lekker gezeten, gedronken en veel lol met elkaar gehad. Dat zorgde ervoor dat we de volgende dag meteen allemaal vrienden waren en Fraser alleen maar beter werd. Die dag was mijn beurt om de auto te besturen. Na al die maanden een automaat te hebben gereden was ik er niet helemaal meer zeker van of ik nog wel de koppeling kon gebruiken, zeker niet in een enorme four wheel drive. Maar ik verraste mezelf en naast een paar haperingen vanwege het zachte zand ging het uitstekend! Het was super awesome om zo'n auto te besturen en over het strand te rijden! Kan ik wel aan wennen! Eerste stop was Eli Creek om wederom een verfrissende ochtend duik te nemen. Eli Creek is een zoet water stroompje vanuit het eiland naar de zee. De stroom is sterk genoeg om je mee te voeren helemaal richting het strand. Bikini aan en drijven maar. Beetje fris maar helemaal super! Iedereen was wakker en we konden weer door. Daarna zijn we naar het roestige scheepswrak gereden, helaas begon het te regenen dus allemaal weer snel de auto in. Na de lunch begon de zon te schijnen en werd het wat warmer. We gingen richting Champagne Pools, een aantal rotspoelen waar de golven van de oceaan naar binnen stromen. Het fijne van de Fraser tour was dat alles super relaxt was. We hadden wel een programma, maar de precieze tijd maakte niet veel uit en we konden doen en laten wat we wilden. Dus chillde we weer een beetje aan het strand en genoten we van de enkele zonnestralen. Heerlijk rustgevend met het geruis van de oceaan op de achtergrond. Daarna reden we richting Indian Head; een grote rots die in de oceaan uitsteekt en ongeveer 50m hoog is. Geweldig uitzicht! We keken of er we misschien walvissen konden spotten, John had gezegd dat hij er bijna altijd wel een zag vanaf de rots. In plaats van een walvis, zagen we een enorme manta rog en dat was ook niet mis. Helaas geen walvissen maar de kans dat we er een vanaf het strand zouden zien was er nog steeds. Daarna was het tijd om weer richting het kamp te gaan voor de laatste avond. De mannen wilden graag het zoute water van de Champagne Pools afspoelen (voor de meiden was het veels te koud) dus stopten we nog even bij Eli Creek. Op de weg terug draaiden we lekkere muziek en ik vierde weer een feestje in auto zoals we zo vaak in Freddy hadden gedaan. Party was on! Dus eenmaal in het kamp ging de barbecue weer aan en werden de drankjes ingeschonken. Het geweldige was dat de groep in een korte tijd heel hecht was geworden. We sloten allemaal zo goed op elkaar aan en iedereen had lol met iedereen, inclusief onze geweldige gids John! We zaten op een gegeven moment allemaal goed in de olie en niemand van ons had nog een dingo gezien. Na alle verhalen van John vonden we dat we het eiland niet konden verlaten zonder een dingo te hebben gespot. Dus besloten we met een paar meiden het strand op te gaan, dingostick in de hand, zaklamp mee en op dingo jacht! Klinkt misschien erg onverantwoordelijk om ze te gaan opzoeken, maar met ons luidruchtige team (luid zingend en met de zaklampen zwaaiend) was de kans erg klein dat we er eentje zouden zien. Dus geen dingo's, wel een geweldige herinnering aan deze hilarisch nachtelijke tocht. De volgende ochtend maakte John ons wakker voor de zonsopgang. Niet iedereen was in staat om op te staan, maar mij lukte het. Dus met een klein groepje heeft John ons naar een lookout-punt gereden. In het begin was het ontzettend bewolkt en was er een enorme regenstorm aan de gang op zee dus konden we vrijwel niks zien. Op een moment wensten we allemaal dat we in bed gebleven waren totdat de zon door de regen heen brak en als een enorme oranje bol begon te schijnen. Dus het was het helemaal waard om zo vroeg op te staan. En bij terugkomst in het kamp werden we getrakteerd op een bezoek van een dingo! Hij liep gewoon rustig door het kamp op zoek naar eten. En toen hij zag dat er niks te halen was, verdween hij het strand op. Eindelijk dus een wilde dingo gezien! Yes! We doopten hem "Gringo the Dingo" wat naar mijn mening de allerbeste naam is. Na de ontmoeting met Gringo ontwaakte de rest van het kamp ook voor onze laatste dag op het eiland. Ontbijtje, spullen gepakt, kamp opgeruimd en de auto's weer in. Het laatste meer was Lake Mackenzie, het beroemdste en meest toeristische meer van Fraser. Maar omdat wij zo vroeg waren opgestaan, kwamen we er als allereerste aan en hadden we het hele meer voor onszelf! Ondanks de kou zijn een aantal bikkels (waaronder ik) weer het water ingedoken en deze keer bleven we er in tot bijna iedereen onderkoeld was. En dat was enkel en alleen omdat we "hooghoudertje" (keepsie-upsies zoals de Engelsen het noemden) met een voetbal aan het spelen waren en we onszelf het doel hadden gesteld de bal tenminste 100 keer heen en weer te spelen. Best een pittige opgave maar op een gegeven moment waren we getraind en lukte het! De euforie die losbarstte was ongeëvenaard en niemand voelde de kou meer. Een laatste (legendarische) groepsfoto gemaakt en op naar het strand waar de veerboot ons weer zou oppikken. Daar geluncht en gewacht in de zon totdat we de terugtocht naar het vaste land konden maken. Wat een geweldige paar dagen waren dit geweest, op een fantastische plek, met fantastische mensen. En het feest was nog niet over, want we hadden nog een nacht in het hostel te goed. Dus zijn we met z'n allen uit eten gegaan als perfecte afsluiter van de trip. De volgende ochtend ging iedereen zijn eigen weg, we hebben afscheid van elkaar genomen en beloofd dat we elkaar allemaal weer ergens zouden gaan zien.

Drie meiden van de Fraser groep hadden dezelfde tour in Noosa geboekt als Marzee en ik dus die zouden we in elk geval weer gaan zien! Emma en Christina uit Canada en Franzi uit Duitsland. Zij namen de bus en Marzee en ik reden zelf die kant op.
We hadden een paar weken eerder de auto voor de verkoop op Internet gezet en we hadden een potentiële koper in Noosa. Dus vol hoop reden we naar de garage waar hij de auto wilde checken. Freddy is niet jong meer en de wegen in de outback hebben hem niet heel goed gedaan dus waren er een paar dingetjes waaraan gesleuteld moest worden. Helaas voor ons kon hij dat niet betalen en konden wij (op dat moment) niet verder zakken met de prijs. Geen deal dus. Jammer, maar ik was er van overtuigd dat het ons zou lukken de auto te verkopen. Het zou ook te mooi zijn geweest als de eerste de beste hem meteen zou kopen. Dus checkten we in in het hostel en plaatsen we nog wat nieuwe advertenties. Al snel waren de andere meiden daar en hebben we samen de tijd doorgebracht. De volgende ochtend vertrokken naar het Gagaju Bushcamp in het national park The Everglades. De tour hield simpelweg in dat we daar zouden kamperen en dat we een aantal routes door het natuurgebied konden kajakken. Het was mooi weer, het bushcamp zag er goed uit en we maakten ons op voor twee heerlijk relaxt dagen. Drankjes werden weer ingeschonken, de muziek speelde en later speelden we een potje volleybal. Helemaal niks mis mee! 's Avonds hebben we de groep een beetjr leren kennen en de volgende ochtend was het tijd voor de kajaktrip. Het was een zelfbegeleide tour dus we kregen een paar instructies mee en een kaart zodat we konden zien waar we naar toe moesten en konden we vertrekken. Gelukkig scheen de zon en het was heerlijk om op het water te zijn. We stopten voor de lunch op een steiger in een kleine creek en genoten van de zon. Er hing een touw aan een boom waarmee je het water in kon zwieren. Na een paar sprongen van iedereen roeiden we weer terug richting het kamp. Daar aangekomen speelden we zowaar bijna een hele competitie volleybal en iedereen was best fanatiek. Jammer genoeg begon het toen te regenen en hield het voor de rest van de avond niet op. Dus verplaatsten we het feestje naar de overdekte keuken en gingen we door met eten en drinken. De goon vloeide weer rijkelijk, het was een geweldige avond! De volgende middag vertrokken we terug naar Noosa. We bleven alle vijf nog een nacht daar voordat onze eigen wegen weer zouden gaan. Nou ja, niet helemaal want we gingen allemaal richting het zuiden, richting Sydney. De Canadeze meiden Emma en Tina zouden een dag in Brisbane blijven en daarna naar Sydney vliegen voor hun laatste dagen. Franzi zou er iets langer over doen dus zij ging inderdaad weer haar eigen weg. Ons eerste plan was om de auto te verkopen, Marzee zou dan naar Sydney vliegen omdat ze daar eerder moest zijn voor haar terugvlucht dan ik, en ik zou rustig aan verder langs de oostkust naar beneden zakken. Helaas lukte het in Noosa niet om de auto te verkopen. Aangezien Sydney een grote stad is waar het krioelt van de backpackers, besloten we om in twee dagen naar Sydney te rijden en daar proberen de auto te verkopen. Meer kansen daar een we moesten snel van de auto af. En dat betekende ook dat we Emma en Tina daar weer zouden zien! Na zo'n 950km in twee dagen kwamen we aan in Sydney. Marzee werd weer herenigd met haar vriendje en de andere meiden en ik mochten ook verblijven in het studentenhuis waar hij woont. Eerste prioriteit: weg met de auto. We zijn vol goede moed nog meer advertenties gaan plaatsen, hebben de auto beplakt met te koop borden en begonnen rond te bellen naar autodealers en prive-kopers. Helaas zonder succes. Freddy is best een oude auto en hij heeft ongelooflijk veel kilometers gemaakt. Maar naast een paar kleine benodigde reparaties deed hij het nog prima en zag ik niet in waarom iemand hem niet zou willen kopen. De dealers vertelden ons dat hij niks meer waard zou zijn en de backpackers die reageerden op onze advertenties haakten allemaal op het laatste moment af. We raakten een beetje hopeloos. Marzee zou binnen een paar dagen vertrekken en voor die tijd moest de auto verkocht zijn. Gelukkig was daar mijn moeder om me een peptalk te geven. Geef de moed niet op, visualiseren en verkoop de auto! Om een beetje tot bedaren te komen zijn we maar met z'n vieren de stad in gegaan en hebben we de Harbour Bridge en het Sydney Opera House bezocht. Geweldig om het allemaal weer te zien. Net zo prachtig en indrukwekkend als 10 jaar geleden. Het is een heerlijke stad. Erg duur en op dit moment erg koud, maar toch heerlijk. Marzee en haar vriendje en én een paar van hun vrienden zouden het weekend weg zijn en Emma en Tina zouden zaterdag naar huis vertrekken. Ik bleef achter en zou blijven proberen de auto te verkopen. Emma en Tina hadden een deal weten te regelen om voor $90 een hotelkamer te boeken. Ze wilden graag hun laatste avond in Sydney afsluiten in luxe en nodigde mij ook uit. En welk hotel hadden hadden ze uitgekozen? De Holiday Inn in Darling Harbour! Precies het hotel waar wij 10 jaar geleden ook hadden gelogeerd. Wat een toeval en hoe te gek dat ik daar weer zou slapen, voor maar $30! We besloten er een complete avond van te maken dus kochten we twee flessen champagne en, op aandringen van de meiden, ook allemaal haarverf om onze haren te verven. Oh oh, wat ga ik doen. Ik doe nooit wat met mijn haar en nu besloot ik zomaar het te verven! Gelukkig ben ik niet al te gek dus is het niet zwart, paars of groen, maar een mooie lichtere zonnige tint blond! Toch vond ik het spannend en was ik als de dood dat het er niet uit kwam te zien. Maar ik ben erg tevreden met het resultaat en we hadden de grootste lol om elkaars haar te verven. Zeker een geslaagde avond dus en de champagne smaakte goed! De volgende dag bracht ik Emma en Tina naar het vliegtuig en namen we daar afscheid. Niet leuk, maar ik heb er weer vrienden bij en hopelijk zien we elkaar ooit weer in Nederland of Canada!
Die avond kreeg ik een berichtje van twee Duitse jongens die ik op Fraser had ontmoet dat ze voor een avond in de stad waren en of ik zin had in een drankje. Natuurlijk! Dus op naar het centrum en we hebben een gezellige avond gehad. Het is zo leuk om mensen met wie je reist of ergens tegenkomt weer ergens anders te ontmoeten en elkaars verhalen te horen. Je wordt zo snel vrienden als reizigers. Ik IK denk omdat iedereen in het zelfde schuitje zit en dezelfde instelling heeft. Het klikt vaak zo snel zo goed!
De dag erna, zondag, was een rustige dag en wachtte ik tot Marzee en Connor weer terug zouden zijn. Ondertussen was ik in gesprek met een potentiële koper voor de auto. Het was ook een Dutchie (ja, zo noemen ze ons hier) dus dat voelde al goed en hij klonk erg geïnteresseerd. Dus spraken we af dat ze op maandag een kijkje zouden komen nemen en een proefrit zouden maken. Het leek er sterk op dat het zou lukken en na wat onderhandelen was het verlossende woord daar. Deal! De auto was verkocht, yes! Eindelijk geen zorgen meer en weer wat geld op de bank. We waren ontzettend opgelucht en euforisch blij. Daar moest op gedronken worden! Freddy "The Beast" Forester zal een andere reiziger gelukkig maken. Hopelijk hebben ze er net zoveel lol van als dat wij hebben gehad. Alles is dus op zijn pootjes terecht gekomen. Vanochtend hebben Connor en ik Marzee naar het vliegveld gebracht. Een zwaar afscheid, met haar heb ik de meeste tijd gereisd en we zijn hele goede vrienden geworden. Gelukkig is Duitsland niet ver weg en wil blijkbaar iedereen die ik hier tegen kom naar Amsterdam komen dus zie ik haar zeker weer!
Ik ben nu dus nog in Sydney. Cassie komt volgende week deze kant op voor onze laatste dagen samen en dan komt mijn Australië-trip tot een eind. Het zal gek zijn dit land straks te verlaten. De laatste etappe wordt Thailand en dan ben ik weer thuis. Jeetje, wat is snel gegaan en wat een geweldige tijd is het geweest. Des te meer reden om nog extra van de laatste dagen te genieten en er het beste van te maken!!

Tot snel!

Liefs,
Sophia