Long live life on the road

Aloha mensen!
Eindelijk weer een teken van leven van mij. Te veel te doen, te veel plezier en te weinig wifi dus heeft het even geduurd voordat ik de kans kreeg een verhaal te plaatsen. Bij deze dus!
De roadtrip; als ik er aan terug denk weet ik niet goed waar te beginnen want er is zoveel gebeurd! Dus bereid je voor op een lang verhaal ;).

Laat ik ten eerste zeggen dat het een ongelooflijk bijzondere en vooral ongelooflijk gewéldige reis is geweest; de weg van Adelaide naar Darwin. Een intense reis met de meest geweldige mensen en de grootste avonturen. Laten we beginnen:
De meiden, Marzee en Lina, hebben me opgepikt in Christies Beach en dat was mijn eerste ontmoeting met onze 4-wheeldrive Subaru Forrester genaamd "Freddy". We zijn de stad in gereden en hebben alle benodigdheden voor de trip gekocht: eten (rijst, pasta, bonen, instantnoodles en ander backpackersvoedsel), bier, jerrycans voor extra benzine, campingcooker, schuimrubberen matrasjes, dekens en noem maar op. De meiden hadden tijdens hun verblijf in een hostel in Adelaide een aantal jongens ontmoet die ook graag de roadtrip wilden maken. De eerste dag ontmoette ik Bishop ("Bish") uit Frankrijk en de volgende ochtend, na geslapen te hebben op een gratis kampeerplek net buiten de stad, was daar ook Ludovico ("Ludo") uit Italië. Ons convoy was twee auto's lang en de reis kon beginnen! Voor mij de eerste keer dat ik in Freddy mocht rijden en het voelde zo superawesome om in je eigen auto over de (linkerkant van de) weg te scheuren. We vertrokken in de richting van Port Augusta waar Flinders Ranges National Park dichtbij is. We zijn natuurlijk backpackers met niet al te veel geld dus wilden we zoveel mogelijk gratis kamperen. Er is een geweldige app in Australië: Wikicamps. Daarmee kan je via gps alle dichtbijzijnde campings, hostels én "free campspots" zoeken en berichten met ervaringen van andere reizigers lezen. Superhandig want zo konden we altijd een slaapplaats vinden zonder te betalen! Dus hebben we gratis het kamp opgezet langs Chinnamans Creek, de eerste zonsondergang gezien aan het water en gevierd dat de roadtrip was begonnen! Gratis kampeerplekken hebben vaak geen faciliteiten dus hebben we de vrijheid van de bushtoilet en het gemis van een douche. Omdat we zo plakkerig en zweterig waren van de vorige warme dag, besloten we een douche te nemen in het brakke meer/zeewater. Heerlijk verfrissend!

Daarna verder in de richting van Flinders. We wilden het park die dag bereiken, maar helaas hadden we een afslag gemist waardoor we ongeveer 80km de verkeerde kant op gingen. No worries, terug gereden en een camping in Hawker gezocht. Een klein stadje net voor Flinders Ranges. We hadden al van een local vernomen dat er regen zou komen, maar we verwachtten er niet al te veel van. Mis. Vanaf de middag heeft het nonstop geregend waardoor de volgende dag alle wegen waren overstroomd, de zogenoemde floodways, en we dus geen kant op konden. Stuck in Hawker. Gelukkig waren we niet alleen en hebben we met twee andere Fransen de hele dag in de campkitchen gechilled, gegeten en gedronken. De volgende dag waren de floodways weer opgedroogd en reden we de Flinders Ranges in. Een wandeling gemaakt bij Arkaroo Rock en daar de eerste Aboriginal muurschilderingen mogen aanschouwen. Ontzettend bijzonder om resten van zo'n oude cultuur te zien temidden van prachtige rotsachtige groene bergen. Flinders Ranges is vol heilige plekken met de meest geweldige Aboriginal verhalen, het stikte er van de kangaroos die voor de auto over de weg springen (thank god hebben we er geen geraakt!), we hebben er de mooiste helderste sterrenhemels gezien en de eerste kampvuurtjes gemaakt. Ondanks dat we er 's nachts rilden van de kou was Flinders helemaal geweldig en hadden we er de tijd om elkaar beter te leren kennen.

Na Flinders was het plan de Oodnadatta Track te doen, een 600km lange onverharde weg door de outback van Marree naar Oodnadatta. Een paar honderd kilometer daarvoor in Leigh Creek voegden Jason en Sean zich bij ons reisgezelschap. Twee jongens uit Ierland die de anderen ook hadden leren kennen in het hostel in Adelaide. Ze kwamen aan in het donker en vanwege de duizenden motten hadden we geen lichten aan dus had ik geen idee hoe ze eruit zagen tot de volgende ochtend. Grappig om op die manier kennis te maken. In ieder geval was de eerste avond meteen leuk met genoeg gepraat, gelach en genoeg "goon" (goedkope wijn in 5 liter kartonnen dozen wat je eigenlijk geen wijn kan noemen). Ons convoy was nu dus 3 auto's lang en de familie telde 7 gelukkige backpackers. Wij met drie meiden in Freddy voorop, The Green Lady met Bish en Ludo daarna en achteraan de Irish Boys in Miss 4-20. Ja inderdaad, de meiden voorop want wij hadden alle wegenkaarten; "we were leading the way" hehehe!
De wegen zijn lang en verlaten, zeker de onverharde wegen dus hoef je daar niet zo heel erg te letten op links of rechts of in het midden rijden. Perfect voor een racepartijtje tussen Bish, Jason en mij. Scheurend over de weg en ik kan zeggen dat ik het niet slecht deed!
De Oodnadatta Track was een avontuur. Het is geweldig om door zulke ongerepte wijdse natuur te rijden met werkelijk níks in de omgeving. Nog mooier waren de zonsondergangen en onze kampvuren, aangestoken door "Firemaster" Sean, mét marshmallows. Na Williams Creek, een "stad" met een populatie van welgeteld zes mensen besloten we de afslag naar Coober Pedy te nemen en na de laatste 160km onverharde weg de Oodnadatta Track te verlaten. Vooral The Green Lady begon wat te rammelen op de bumpy roads dus waren we best opgelucht weer op de geasfalteerde weg te rijden en in de opaalstad Coober Pedy aan te komen. Opaal ligt er praktisch voor het oprapen dus het is er omgeven van grote hopen stenen en zand van de mijnen. Je kon dus niet echt spreken van een gezellig stadje met een boetiekje hier en daar. Zeker ook vanwege de dakloze, alcoholverslaafde Aboriginals die de hele dag op straat zitten en vragen om geld voor drank. Het ergste was nadat we met twee flessen wijn de slijterij uit liepen we direct werden omgeven door mensen vragend om wat aan hun te geven. Een beangstigende en tegelijkertijd schrijnende ervaring. Vreselijk om te zien.
We zijn na twee dagen vertrokken nadat we ons geluk op de proef stelden op zoek naar wat opaal wat ons rijk zou maken. Helaas, volgende keer beter :)

Volgende stop: Uluru en Kata Tjuta National Park! Op weg daar naartoe wederom overnacht op een gratis kampeerplek met wederom een kampvuur. De volgende ochtend was het Koningsdag en dat kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan! Dus om 11 uur in de ochtend openden ik en Bishop het eerste biertje en reden we verder richting The Northern Territory, richting het oranje(!)/rode zand, richting Uluru. We stopten 100km voor Uluru op een gratis kampeerplek (mét wc en douche!) en dronken nog wat meer biertjes. Het waren de laatste die we hadden want het is daar in de woestijn ongeveer 80 dollar voor een krat. Iets te (belachelijk) duur voor ons. Twee Italianen die we in Coober Pedy hadden ontmoet waren er ook en samen met hun kampvuurgitaarmuziek was het een geweldige dag!
Toen was het eindelijk zo ver. Op weg naar Ayers Rock, of beter gezegd: Uluru. Ik had de muziek van Xavier Rudd opgezet in de auto, we reden langs rode zandduinen met groene bomen en af en toe rees Uluru op in de verte. Een geweldig gevoel van geluk om op zo'n bijzondere, prachtige plek te zijn met zulke bijzondere, prachtige mensen die nu echt familie zijn geworden. Het is bijzonder om te ervaren hoe de groep zich ontwikkelt en hoe snel je je op je gemak gaat voelen bij mensen die je net een paar weken kent als je aan het reizen bent. Normaal gesproken zou ik nooit zo snel zo hecht raken met mensen, maar het voelde nu zo ontzettend natuurlijk en goed dat ik werkelijk denk dat we vrienden voor het leven zijn.
We hebben de "base-walk" rond Uluru gedaan; in een paar uur rond de hele rots. Het is zo spiritueel en heilig voor de Aboriginals dat je nergens foto's van dichtbij mag maken, dus heb ik dat ook niet gedaan. 's Avonds zijn we naar de sunset lookout gereden en daar genoten van de kleurveranderingen van de rots terwijl de zon onder ging. We ontmoetten een groep van drie Duitse jongens en raakten aan de praat. Ze sliepen op dezelfde camping en dus hebben we daarna gezellig samen gegeten en zijn ze ook met ons de volgende dag meegekomen naar de sunrise lookout om de zonsopgang te zien. Wonderschoon. Die dag zijn we naar Kata Tjuta gegaan, het andere eind van Uluru (ze zijn ondergronds met elkaar verbonden). Misschien wel nog mooier omdat de rotsen er nog vreemder, grootser en intenser uit zien. Ik voelde me een gast in iets wat veel grootser is dan ik. Die avond gekampeerd op een gratis kampeerplek dichtbij Mount Conner, een soortgelijke random rots zoals Uluru. De platte vlakte en dan opeens een enorme rots die uit de aarde verrijst. De drie duitsers die we bij Uluru hadden ontmoet waren er ook. Twee van hen hadden iets meer haast Darwin te bereiken en dus besloot de derde, Patrick, zich bij onze groep aan te sluiten. Hij had wel wel genoeg tijd en het klikte met ons beter dan met de andere twee. Dus dat betekende nog een familielid erbij! Drie auto's, 8 mensen en 5 nationaliteiten. Hoe mooi is zo'n groep!
We gingen op weg naar Kings Canyon, een enorme canyon die 400 miljoen jaar geleden is ontstaan toen het midden van Australië nog oceaan was. De wandeling daar was de "rim-walk", een 4 uur durende wandeling over de rand van de canyon, zo'n 100m hoog. Dat betekent dus eerst omhoog... ik weet dat ik niet de sportiefste ben, maar meestal lukt het me wel om iets te beklimmen of een wandeling te maken. Deze klim heeft me echter bijna omgelegd. Zo stijl, zo veel rotsen en zo heet. Gelukkig had ik Lina naast me die net zoveel naar adem hapte als ik en konden we samen elke 10m een pauze nemen. Uiteindelijk hebben we het gehaald en konden we op iets vlakker terrein rond de canyon lopen. En wat was het het waard. Onbeschrijfelijk mooi. Groene bomen en planten in de diepte, raar gevormde overhangende rotsen op de rand. We hebben een lunchbreak genomen van een uur en alleen maar genoten van de omgeving en het uitzicht. Na dit overweldigende natuur- en cultuurschoon gingen we de weg weer op. Op naar Alice Springs. Tussendoor weer ergens langs de weg op een gratis plek geslapen en de volgende ochtend reden we Alice Springs in. Het was de eerste "grote" stad die we zagen sinds Adelaide en het voelde ongelooflijk druk. Na tweeeneenhalve week door woestijn, outback en plaatsjes met een populatie van 4 mensen te zijn gereden, was het opeens heel raar om door een stad te lopen. Maar we konden de luxe van een stad wel gebruiken. We konden onze kleren wassen, een douche nemen en opnieuw eten inslaan. We hebben wat door winkels en ateliers gestruind en we besloten dat we wilden vieren dat we het tot Alice hadden gehaald. Dus wat alcoholische versnaperingen gekocht en op de camping, met een groot kampvuur, een flink feestje gebouwd. De volgende ochtend waren we daaruitvolgend allemaal iets slomer dan normaal... Maar we konden weer verder en met goede moed en ietwat hoofdpijn vervolgenden we de weg richting Darwin.
Rijden, rijden, rijden. Tot de volgende campspot! En het was er weer een uit duizenden. Je komt op de meest prachtige plekken terecht met Wikicamps. Het leek dat de dirtroad nergens naar toe zou leiden, maar na 10 minuten zagen we andere campers, caravans en tenten opdoemen in het donker. Iedereen stierf van de honger dus heb ik (glutenvrije)pasta met tomatensaus, ui en wortels gemaakt. Een van de beste maaltijden ooit, én lekker simpel. Het was de eerste nacht dat ik me niet met 5 lagen hoefde aan te kleden dus ik was helemaal happy. Ja, de nachten in de woestijn zijn koud. Zeker als je in een tent op een 2cm dik schuimmatrasje slaapt. Dus na elke avond een legging, joggingbroek, sokken met uggs, een langemauwshirt, twee truien en een jas was het een verademing om 's avonds alleen in een short, shirt en jas buiten te zitten. We hadden geen zaklampen meer nodig want het was volle maan. Dat maakt het zo licht dat het lijkt alsof de zon net onder is. Jammer genoeg was er daardoor ook geen ster meer te zien en weet ik nu dat ik liever een onwijs heldere zwarte sterrenhemel zie dan de maan. Sorry maan.
Darwin kwam steeds dichter en dichter bij. Het doel bijna in zicht! De laatste overnachting voor we Darwin bereikte waren de Thermal Springs in Mataranka. Vanwege de hitte, zweet en geen douche sinds Alice klonk zelfs een warmwaterbron aantrekkelijk om op te frissen. En wat een heerlijke duik was het! De bron was net het tropisch zwemparadijs van Centerparks, met helder stromend water, rotsen en overhangende palmbomen. Alleen dan in het echt! Na wat gebadderd te hebben, besloten we de nacht op de camping naast de bron te slapen en weer een feestje te bouwen. De laatste avond van onze roadtrip moest gevierd worden natuurlijk! Het was tevens bevrijdingsdag in Nederland die dag dus trok ik, net als op koningsdag, iedereen mee in mijn feestgedruis. Ludo en ik zijn naar het dorpje gereden op zoek naar wijn, bier of iets anders voor niet al te veel geld. Een missie die bijna onmogelijk is in zulke afgelegen plaatsjes waar een soort van drooglegging geldt. Maar we hebben het onmogelijke klaargespeeld: 30 flessen hier voor 50 dollar! Wat een koopje! Daar kon op gedronken worden. Na het avondeten, wat biertjes en goon aan het kampvuur en na een paar wallabees geknuffeld te hebben, zijn we weer maar de bron gegaan voor een nachtelijke dip. Drankjes mee en lekker plonzen in het warme water. Wat een genot. Op deze avond kan ik wel zeggen dat iedereen, elk lid van onze bijzondere familie, gelukkig was. Als ik een keus moest maken, wat erg moeilijk is, was dit zeker een van de hoogtepunten van de reis.
De volgende dag was ik de gelukkige persoon om richting Darwin te rijden, de laatste etappe! En ja, we hebben het gehaald. Alle auto's heel, alle mensen heel, alles helemaal goed. We voelden ons trots dat dat we deze reis van meer dan 4000 km hadden voltooid en wat een voldaan en gelukkig gevoel om op de plek van bestemming aan te komen. Omringd door mensen die in een korte tijd van vreemden zijn veranderd in vrienden voor het leven.
Het plan in Darwin voor alle jongens was om zo snel mogelijk een baan te vinden en weer wat geld te verdienen, ze liepen namelijk allemaal wat tegen het einde van hun bankrekening aan. De eerste avond zijn we het centrum wat gaan ontdekken en hebben we bij Domino's een pizza gegeten (voor mij gluten- én zuivelvrij, ik hou van dit land!). Heerlijk!
Het was heet in Darwin, tropish heet. Ik voelde me heerlijk op m'n gemal in de hitte maar het is toch fijn om wat verkoeling op te zoeken. Dus de volgende dag zijn we naar de lagoon gegaan om wat af te koelen. Je kan de zee niet in vanwege de boxjellyfish en krokodillen dus zijn er zwembaden en van zee afgesloten lagoons om in te zwemmen. Die avond was er de sunsetmarket op Mindel Beach, een markt die net voor zonsondergang start en waar je de hele avond souvenirs en eten kan kopen en naar live muziek kan luisteren. We hebben eerst genoten van de fantastische zonsondergang op het strand en zijn daarna over de markt gelopen. Het was de avond voor Ludo's 20ste verjaardag dus hebben we om 00.00u op het strand met wederom wat goon, wederom een feestje gevierd. De volgende dag hebben wij meiden voor hem een heerlijk brunch gekookt met chocoladetaart. En als beste verjaardagscadeau en een meevaller voor de rest, werden alle jongens gebeld dat ze maandag konden beginnen met werken! We vieren wat af want dat was zeker weer een reden voor een feestje. Er zou ergens op een strand een gratis feest gehouden worden dus dat leek ons een goed plan. In de bus op weg er naar toe hoorden we dat de muziek slecht was en dat er niet veel mensen waren. Gelukkig ontmoetten we in de bus een stel die vertelden dat ze op weg waren naar een huis/tuinfeest van een vriendin van hun die haar verjaardag vierde. Het klonk leuk dus wij hebben onszelf zo'n beetje uitgenodigd en zijn die kant op gegaan. We kwamen binnen, ontmoetten het jarige meisje, feliciteerden haar en het feest kon beginnen. Het maakte niemand wat dan ook iets uit dat we er niemand kende. Live muziek door een Jamaicaanse man met een geweldige stem in een tropische jungletuin, fantastisch. Wat impulsiviteit je al niet kan brengen, want dit was een van de beste feestjes waar ik ooit ben geweest! En zeker een geweldig eindefeest van onze reis. Het moment van afscheid zat er namelijk aan te komen. De jongens moesten aan het werk en wij meiden gingen verder, op weg naar Cairns. Maandagochtend om 8 uur begonnen de tranen te vloeien. Het afscheid was moeilijk. Ik heb het al een paar keer gezegd, maar deze mensen zijn zulke goede dierbare vrienden geworden. We hebben zoveel dingen samen meegemaakt, verhalen en emoties gedeeld. De band die we hebben gevormd is zo sterk. Het was zwaar om ze gedag te zeggen en de meiden en ik zijn ongeveer de hele dag huilerig geweest, maar ik voel me ontzettend gelukkig deze jongens te hebben leren kennen, in mijn hart te sluiten en met hen deze ongelooflijke reis te hebben mogen maken.

De volgende reis begint dus! Op weg naar Cairs met Marzee en Lina! Just us girls again. Langs de nationale parken rondom Darwin, zwemmen in watervallen (die zonder de crocs) en hopelijk brengt het me nog meer mooie, bijzondere herinneringen. Maar ik durf te zeggen dat ik daar niet aan hoef te twijfelen.

Dus, dat was het voor nu! Een lang verhaal waarin ik niet eens alles heb kunnen vertellen. De rest komt wel als ik weer terug in het land ben ;). Excuses voor het eventuele slechte Nederlands, door het 24/7 Engels gepraat is het een beetje roestig geworden ;). Ik schrijf dit verhaal in de auto over de dirtroad richting Cairns en hoop het zo snel mogelijk te uploaden, mijn verhalen lopen dus wat vertraging op, helaas. In ieder geval heb ik het hier nog steeds zeker heel erg naar mijn zin. Zoals Peter Jak zou zeggen, en zoals we het op Freddy geschreven hebben: Living the Dream!

Cheers en tot het volgende verhaal!

Heel veel liefs xxxx
Sophia